تحریریه 
در یک تحول بزرگ برای اقتصاد گیگ، شرکت‌های «اوبر» (Uber)، «لیفت» (Lyft)، اتحادیه‌های کارگری و مقامات ایالت کالیفرنیا روز جمعه بر سر لایحه‌ای به توافق رسیدند که به رانندگان تاکسی‌های اینترنتی در این ایالت اجازه می‌دهد اتحادیه صنفی تشکیل دهند. این توافق که با حمایت فرماندار «گوین نیوسام» (Gavin Newsom) به دست آمد، به سال‌ها کشمکش حقوقی و تنش میان این شرکت‌ها و رانندگان پایان می‌دهد.
«گوین نیوسام» در بیانیه‌ای این توافق را «تاریخی» خواند و گفت: «این توافق نشان می‌دهد که کارگران و کسب‌وکارها می‌توانند با هم بنشینند، اختلافات خود را حل کنند و به زمینه‌های مشترکی دست یابند که صدها هزار راننده را توانمند می‌سازد.»
پیشینه اختلافات: از قانون AB 5 تا همه‌پرسی Prop 22
این توافق نقطه پایانی بر تنش‌هایی است که از سال ۲۰۱۹ با تصویب قانون جنجالی AB 5 آغاز شد. آن قانون، رانندگان اپلیکیشن‌محور را به جای «پیمانکار مستقل»، «کارمند» طبقه‌بندی می‌کرد که به آن‌ها حق برخورداری از حداقل دستمزد، بیمه و سایر مزایای قانونی را می‌داد. در واکنش به این قانون، اوبر، لیفت و دیگر شرکت‌های مشابه با صرف صدها میلیون دلار، همه‌پرسی موسوم به Prop 22 را در سال ۲۰۲۰ به موفقیت رساندند که آن‌ها را از قانون AB 5 مستثنی کرد و به آن‌ها اجازه داد تا همچنان با رانندگان به عنوان پیمانکار مستقل رفتار کنند. توافق جدید، تلاشی برای ایجاد مصالحه و فرونشاندن این اختلافات طولانی است.
جزییات توافق جدید برای رانندگان اوبر و لیفت
بر اساس این توافق، لایحه AB 1340 به رانندگان تاکسی‌های اینترنتی این حق را می‌دهد که برای مذاکره جمعی بر سر دستمزد و شرایط کاری، به اتحادیه‌های صنفی بپیوندند. البته این لایحه تاکید می‌کند که رانندگان حق دارند از عضویت در اتحادیه نیز خودداری کنند. این طرح با حمایت اتحادیه بزرگ SEIU کالیفرنیا که نماینده بیش از ۷۵۰ هزار کارگر در این ایالت است، ارایه شده است.
نکته بسیار مهم این است که این توافق شامل رانندگان شرکت‌های دلیوری غذا و کالا مانند «دوردش» (DoorDash) و «اینستاکارت» (Instacart) نمی‌شود و تنها به رانندگان تاکسی‌های اینترنتی محدود است. اوبر و لیفت که در ابتدا با این لایحه مخالف بودند، اعلام کردند که اکنون به عنوان بخشی از یک بسته مصالحه، از آن حمایت می‌کنند. این بسته شامل لایحه دیگری (SB 371) است که میزان پوشش بیمه مورد نیاز برای رانندگان را کاهش می‌دهد و به کاهش هزینه‌ها کمک می‌کند.
به بیان دیگر در نتیجه این توافق، رانندگان همچنان «پیمانکار مستقل» هستند (یعنی مزایای کارمندی را ندارند)، اما حالا می‌توانند یک اتحادیه قوی تشکیل دهند. این اتحادیه به نمایندگی از همه آن‌ها، می‌تواند بر سر مسایلی مانند میزان کمیسیون شرکت، نرخ کرایه‌ها، شرایط غیرفعال شدن رانندگان و بهبود شرایط کلی کار با مدیران اوبر و لیفت مذاکره کند.
در واقع این توافق، وضعیت استخدامی رانندگان را تغییر نمی‌دهد، بلکه به آن‌ها قدرت چانه‌زنی جمعی می‌دهد. آن‌ها از حالت یک فرد تنها در مقابل یک شرکت بزرگ، به یک گروه متحد و سازمان‌یافته تبدیل می‌شوند. این یک مدل بینابین و مصالحه‌ای میان کارمندی کامل و پیمانکاری بدون هیچ حقی است.
دیدگاه‌تان را بنویسید